Sint Petersburg, aparte huisbaas en een lege accu

In het weekend 19 September zijn we samen met Inken en Nancey naar Sint Petersburg gereisd. Vrijdag avond zijn we met een bussie vol met russen naar Sint. Petersburg gereden, waar we om half 12 aankwamen. De rit had, inclusief een tussenstop, 4.5 uur geduurd. We hadden mekaar even niet gezien en hadden daarom wel wat gespreksstof, maar de russen wilde vooral slapen. Deze keer waren wij die ‘luidruchtige buitenlanders’ en na een tijdje vroeg iemand ons om wat zachter te praten. De aankomstplek was niet bepaald in de buurt van ons hotel en we zijn daarom nog met de taxi verder gereisd (15 min) naar het centrum. De prijs viel ons wel mee, maar waarschijnlijk zullen we toch wel zijn afgezet. Prijzen veranderen zodra men hoort dat je niet van Rusland afkomstig bent. Ons hotel lag in hartje centrum op 100 m van de nevsky prospect. Dit is een beroemde 4 km lange straat met alleen maar winkels en eetplekken. Deze straat zijn we ook helemaal nagelopen. Sint Petersburg is vrij westers en vrijwel iedereen spreekt er wel een beetje engels, wat erg handig voor ons was. Het is daarom zeker een aanrader om een keer te bezoeken. Met bijna 5 miljoen inwoners is het een indrukwekkende stad met veel prachtige gebouwen die we ook bijna allemaal bezocht hebben. Maandagavond zouden we om 6 uur ‘s avonds weer met de bus teruggaan. Om 5.20 waren we vertrokken met de taxi naar de opstapplaats, maar kwamen pas een uur later aan. De bus gemist dus… Dat was wel even zweten, want we wisten niet of de latere bussen nog plek voor ons had. Met hulp van de secretaresse van het naastgelegen hotel kwamen we erachter dat er nog plek voor ons was in de bus om 20.00 uur. Om half 1 kwamen we weer aan in Pskov en toen volgde een korte nacht, want we moesten om half zes weer op.

In de opvolgende week hadden we tijdelijk een open kantoor, want ik had de klink eraf getrokken. We konden daarom het kantoor niet meer afsluiten. We hadden gehoopt op een nieuwe klink, maar nu is de klink omgedraaid en zit het afgebroken stuk aan de binnenkant.

Woensdagavond kwam onze geliefde huisbaas weer langs om de meterstanden op te nemen. Hij was niet zo blij, want hij vond dat we zijn appartement aan het verloederen waren. Een verzameling flessen moest weg, waar wij van dachten dat we ze konden inleveren. Robert had een handoek opgehangen voor zijn raam, omdat de gordijnen te kort waren en hij slecht sliep van het ochtendlicht. De huisbaas sloeg zo ongeveer achterover toen hij de handoek zag hangen haha. Deze moest weg. Verder lijkt het erop dat alles voor het oog schoon moet ‘uitzien’ maar het niet schoon hoeft te zijn. Zo werd ons getoond hoe je moest afstoffen: langs de beeldjes vegen, maar men vergat onder beeldjes te vegen of de beeldjes zelf af te stoffen.
Zijn opmerkingen waren ook bij de farm terechtgekomen en daar kregen we ook nog een preek van de baas. Nu zal elke vrijdag de schoonmaakster van het kantoor ons appartement schoonmaken.

Donderdagmiddag kregen we een berichtje dat de huisbaas de lampjes zelf ging vervangen in het appartement. Toen we ‘s avonds terugkwamen, kregen we opeens de deur niet meer open. De huisbaas was al langsgeweest en had ook het extra slot op de deur opslot gedaan. Dit slot sloten we nooit af, omdat het eerste slot er al voor zorgde dat 10 pinnen de bovenkant, onderkant en zijkant van de deur afsloot. Het was al een onneembare vesting. Voor het gemak hadden we de sleutel van het tweede slot van ons sleutelbos afgedaan en in het apartement gelegd. Je raad het al, we kwamen ons apartement niet meer in. Toen maar de dochter van de huisbaas gebeld, die engels spreekt, om de huisbaas te vragen ons apparement te openen. Hij kwam eraan, maar we wisten niet wat er ging gebeuren. Misschien zou hij ons wel uit het appartement zette nu hij wist dat we zijn tweede slot ook al niet afsloten. Hij was zacht uitgedrukt not amused, maar we hoeven gelukkig niet onder een brug te slapen. Half oktober komt hij weer langs, dus dan zorgen we we dat alles er schoon ‘uitziet’.

Donderdagmiddag lieten ze ons de slachterij zien waar hun versleten koeien naar toe worden gebracht. De locatie is midden in een bos en erg afgelegen wat wel rare gedachen geeft. Deze slachterij wordt gehuurd door Imperial (een grote winkel in Pskov), waar wij wel eens boodschappen doen. Ik had nog nooit een slachterij van binnen gezien, dus het was wel indrukwekkend om te zien, maar het zag er niet allemaal zo hygiënisch uit. Op een gegeven moment zagen we zelfs een hond de slachterij binnen glippen. De zin om vlees bij imperial te kopen verging me even op dat moment.

Vrijdagochtend kwam dan de schoonmaakster. Omdat het er wel schoon moest ‘uitzien’ hadden we de afwas van het ontbijt en een lege flessen maar in mijn koffer verstopt. Het schoonmaakspelletje speel ik graag mee. Door de ochtendstress doen we de afwas namelijk altijd ‘s avonds.

Zaterdag hebben we de omgeving wat verkend met onze auto. Ook nu weer een genant moment. Op de terugweg deed opeens de radio het niet meer, vervolgens de lampen en op en gegeven moment kon Robert geen gas meer geven en stonden we stil vlak voor de stoplichten van een van de grootste kruisingen van Pskov. De auto deed niks meer…. De accu laadde zich waarschijnlijk niet meer op en was dus leeg. Daar stonden we dan en met z’n tween hebben we de auto naar de zijkant van het kruispunt geduwd. Via onze vertaalster van de farm was Vladimir gevraagd om ons te komen helpen. We stonden een beetje voor schut toen hij de auto probeerde te starten en direct aansloeg, maar we waren wel blij dat we nu van de kruising af konden en naar het apartement konden terugrijden. Hij raadde ons aan om de auto tot maandag niet meer te gebruiken, zodat ze de auto maandag eens konden nakijken.

Zaterdagavond gingen we op stap met een russische jongen die we eerder in een discotheek waren tegengekomen. Hij en een vriend van hem haalde ons op met met een heel luxe Mercedes. Toen we reden hoopte we dat we niet een verkeerde kant op gingen, maar alles verliep goed. De russische jongen had al wat wodka op en sprak veel slechter engels dan de vorige keer, dus het was een beetje raar, maar de rest van de avond hebben we ons goed vermaakt.

Komende week is Joost (een van de begeleiders) ook in Rusland en kunnen weer wat meer dingen besproken/geregeld en getest worden. Ondertussen is het nog maar minder dan twee weken totdat ik even terug kom naar Nederland voor een nieuwe visumaanvraag. De tijd vliegt voorbij, wat een goed teken is. Ik heb het hier wel goed naar mijn zin, dus met aftellen tot 9 oktober houd ik me niet echt bezig.

Groetjes Marco