De laatste maand alweer..

Na lang wachten was de nieuwe stal dan uiteindelijk klaar op 18 november. Toen een kleine groep koeien in de stal mocht snuffelen was het hele bedrijf uitgelopen om het spektakel te bekijken. Er stond zo ongeveer een erehaag aan mensen die de koeien begeleidde van de oude grupstal naar de nieuwe ligboxenstal. Ondanks dat de koeien in de eerste dag niet wisten hoe ze moesten liggen of drinken, waren ze snel gewend. Het melken ging zoals verwacht in het begin moeizaam, omdat de koeien nog nooit een melkstal hadden gezien en ze er daardoor letterlijk ingedrukt moesten worden. Na een paar weken waren zowel de koeien als de mensen gewend en een aantal haalde opgelucht adem. Men had niet verwacht dat het ‘nieuwe’ staldesign zo goed werkte. Vergelijkbaar met de situatie in Nederland in de jaren 70.

Vlak voor het opstarten van de nieuwe stal heb ik nog een weddenschap afgesloten met de algemeen directeur, die dacht dat de knieboom (plastic buis in de ligbox) binnen twee weken kapot zou gaan. Er stond een fles cognac op. Helaas was er na 1 week toch een koe op een plek op de buis gestapt. Het was er maar 1, maar toch de weddenschap verloren, dus kon ik een fles cognac ophalen.

In de laatste weken kwamen we eracher wat het militiar verleden is geweest van de algemeen directeur van het bedrijf. We wisten wel dat hij uit het leger kwam en was sowieso al een markant persoon, zowel fysiek als verbaal met ‘aparte’ uitspraken, maar zijn status hadden we niet verwacht. Zo heeft hij gevochten in de Vietnamoorlog en was hij later kolonel en de baas in het Russisch bezette deel van Berlijn voor een bepaalde tijd. Dit verklaarde de slinkse manier van vragen in de zo ongeveer wekelijkse ‘blafsessie’ ook wel ‘barking session’ genoemd door ons. Gelukkig hebben we zijn praat nooit al te serieus genomen anders kon je er wel slecht van slapen. Zijn grappigste uitspraken: ‘als je dit niet snel regelt, overzie ik morgen jou castratie’ of ‘ veterinair, zorg ervoor dat die koeien worden geinsemineerd, anders insemineer ik jou’. Desondanks werkt zijn aanpak wel, omdat de werkers nog steeds een harde baas nodig hebben en nu wel op hun hoeden zijn voor de chef.

Verder nog een greep uit het scala aan mogelijke banen binnen het bedrijf: Chef slijptol, chef lasser, chef moterzaag, chef betonmolen, chef elektriciteitsdraad, chef voermengwagen leegmaken, chef voermengwagen vullen en chef voer aandrukken. Als je dit soort werk niet aankunt of slecht uitvoert wordt je leidinggevende of werkgever. We zijn erachter gekomen dat deze functies een iets andere betekenis in Rusland kunnen krijgen. Werkgevers zijn de personen die hun werk zo slecht uitvoeren dat hun werk weer veel extra werk geeft. Dit zijn de sociaal ingestelde personen die graag banen willen creeren voor de nog werkeloze dorpsgenoten. Bijvoorbeeld gaten maken in de afdekplastic, door met een tractor op de graskuil te rijden.

De functie leidinggevende is iets positiever. Deze persoon is verantwoordelijk voor het aangeven van leidingen (alle types) aan bijvoorbeeld chef lasser of chef elektriciteitsdraad.

Zaterdag 28 december zijn we samen met Alexy naar de grens met Estland gereden. Te voet de grens overgestoken, waarna we door een vriend van Alexy zijn opgehaald en met een tussenstop bij een oude ruine en museum, doorgereden naar de stad Tartu. Dit is de tweede stad van Estland met zo’n 100.000 inwoners. Met het passeren van de grens zag je meteen de verschillen in onderhoud van alles met rusland. Zaterdagmiddag waren we na een wandeling door de stad uitgekomen bij een winkelcentrum. Er was ook een bioscoop met gewoon engels ingesproken films (eindelijk), dus maar meteen naar de nieuwe James Bond film gegaan. Op zondag hebben we het stadscentrum nog verkend en 2 musea bezocht, maar het weekend was toch te kort om alles rustig te kunnen bekijken.

Het opvolgend weekend stond een weekendje Riga gepland met mijn ouders en zus. Helaas was mijn vader ziek thuis gebleven, maar toch fijn om weer een deel van de familie te zien. Vanuit Pskov is gemakkelijk een Bus naar Talinn, Riga of Sint Petersburg te regelen en na een reis van vier uur kwam ik vrijdagavond aan. De regen en harde wind zorgde ervoor dat we vaak even binnen thee gingen drinken, maar desondanks toch veel van de stad kunnen zien en ook van grote hoogte.

In het weekend van 13 december stond dan de trip naar Moskou gepland. Donderdagavond zijn we met de trein naar Moskou vetrokken, waar we om half 6 ‘s morgens aankwamen, na een reis van 11.5 uur. We hadden een ‘luxe’ compartiment voor vier personen die we deelde met twee russen. Eentje hebben we nauwelijks gezien, want deze was buurten/drinken bij een ander compartiment en de ander was al gauw in z’n bedje. Gelukkig hebben we tijdens deze reis goed kunnen rusten. Eenmaal aangekomen, het metrostelsel onderzocht, ontbijt gepakt en vervolgens de binnenstad opgezocht. Het kremlin, rode plein en de basilius kathedraal waren uiteraard indrukwekkend, maar daarnaast leek Moskou wat minder op te staan voor toeristen dan Sint Petersburg. Het viel ons tegen dat op enkele toeristische plekken (met name musea) een engelse vertaling ontbrak, wat toch jammer was. Uitzonderlijk was de ostankino toren met een observatieplatform op 337m. Het was een prachtig beeld om Moskou te overzien in het donker. In de toren kom je niet zo maar. De controle om toegang te krijgen was namelijk nog strenger dan de grenscontrole. Maar de beveiliging in Moskou in het algemeen was ook wel hoog te noemen. Ook is de Izmailovsky markt bezocht om wat souveniers te scoren. We kregen er wel plezier aan om te onderhandelen met de marklui en hun het bloed onder de nagels vandaan te halen. Zondagavond hadden we onze terugreis gepland om half 9, zodat we ook weer om 8 uur in Pskov aan zouden komen. Voor deze treinrit hadden we een klasse lager gepakt, om ook die ervaring te hebben. Nu waren er geen afgesloten compartimenten meer en waren er 50% meer slaapplekken per wagon. Ik vond het iets te knus boven in het stapelbed en had dan ook maar matig geslapen, maar dat kwam misschien ook door de binnentemperatuur van 24 graden…

Woensdag16 December was dan een soort van afscheid op de farm (ook al waren we er nog tot vrijdag). Vanaf vier uur was er een borrel georganiseerd voor de mensen op kantoor met eten en drank. Dit was wel een zware borrel op een lege maag. Volgens ritueel moest iedereen een praatje houden en toost uitbrengen, dus aan het eind begonnen de ogen te draaien na alle sterke drank. De russen waren duidelijk tegen wat meer alcohol bestand. Uiteindelijk was iedereen erg blij met onze komst en input, ondanks dat een enkeling argwanend was voor onze komst.

Zaterdag in het laatste weekend waren we door de eigenaar van het appartement uitgenodigd om bij hem thuis een sessie in zijn banja (sauna) te ondergaan. Daarmee waren we wel blij verrast, omdat hij eerder niet zo blij met ons was. Zoals we verwachtte woont hij in een mooi en enorm groot huis, iets afgelegen in een bos. In zijn tuin staat een grote blokhut met daarin de banja. Naar de sauna gaan bleek zijn hobby te zijn, want het hele ritueel is drie keer gedaan, inclusief het slaan met berkentwijgen. Na het banja ritueel werden we ook nog goed verzorgd met gebarbecued vlees en salades. Al met al bleken het toch heel aardige mensen te zijn. Omdat we nu wel enkele woorden russische spreken (en hulp van google translate), hebben we nog leuke gesprekken gehad. De laatste zondag was vooral relax, wat lezen, de reis terug plannen en eten halen voor het ‘laatste avondmaal’. Onze vertaler en Alexy (de engels sprekende engineer van het bedrijf) waren uitgenodigd om nog een gezellige avond te hebben. Ook nu kregen we weer meer kado’s dan wij hun hadden gegeven...

Ondanks de relatief hoge temperaturen in Pskov, kan ik nu gaan schuilen in de Nederlandse winter. Na de winter komt er misschien een vervolg!
Marco